ผมเริ่มต้นจากการเรียนในโรงเรียนของรัฐบาลในอำเภอที่ผมอาศัยตั้งแต่เกิด จนกระทั่งเมื่อผมเรียนจบ ป.3 และกำลังจะขึ้น ป.4
เจ้า Destiny ก็เข้ามาทักทายกับชีวิตของผมเป็นครั้งแรก
เมื่อคุณนายของบ้านผมได้มีประกาศิตให้ผมไปสอบเข้าเพื่อเรียนต่อในโรงเรียนเอกชนชื่อดังของจังหวัด
ซึ่งท่านได้เรียกผมเข้าพบในวันหนึ่งช่วงปิดเทอมปลาย
"ก๊ำเอ้ย แม่อยากให้ลูกเข้าไปเรียนในเวียง ลูกจะได้มีความรู้เป็นที่เชิดหน้าชูตาแก่บ้านเรา"
"ครับ" ผมรับคำอย่างว่าง่าย เพราะผมเป็นคนว่าง่ายอยู่แล้ว
เนื่องจากว่าท่านได้ให้เหตุผลเพิ่มเติมว่า ได้จัดการให้ลุงของผมไปติดต่อสมัครสอบให้เรียบร้อยแล้ว
และจะต้องไปสอบในวันรุ่งขึ้นทันทีแล้วผมจะว่าอย่างไรได้ละเนี้ยะ
"เอ้าเอาไงก็เอากันฟ่ะ หนังสือก็ยังไม่อ่านด้วยดิ เพิ่งจะสอบไล่เสร็จ แท้ๆ เฮ้อ! กรรมของตูจริงๆเลย" อันนี้บ่นในใจครับพูดดังไม่ได้เดี๋ยวเจ็บครับ
วันรุ่งขึ้นผมต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปสอบตามบัญชาของคุณนายแม่ โดยมีคุณพ่อที่เคารพ และคุณลุงที่รักไปส่ง
ซึ่งจะประกาศผลสอบในวันถัดไป เรื่องการสอบผมไม่ขอพูดถึงเพราะจำไม่ได้
เอาเป็นว่าผมสอบติด แต่เป็นสำรองอันดับสามก็แล้วกัน สรุปคือต้องรอว่าจะมีคนสละสิทธิ์ 3 คน ผมถึงจะได้เรียนในโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งนั้น
แล้วคุณว่ามันเกิดอะไรขึ้นล่ะครับ
ใช่ครับ Destiny มันมาทักทายและเล่นตลกผมเป็นครั้งแรกครับ
ปรากฎว่าทางโรงเรียนเรียกตัวผมเมื่อเปิดภาคเรียนใหม่ ไปได้ 3 วันครับ
ผมยังจำได้ดีครับวันนั้นผมตื่นไปโรงเรียนตั้งแต่เช้าตามปกติครับ
จากนั้นในคาบเรียนที่สอง คุณพ่อที่เคารพ และคุณลุงที่รักของผมก็มาที่ห้องเรียน
"คุณครูครับ ขออนุญาตครับ ผมมารับก๊ำครับ" พ่อผมพูด ในขณะที่ผมเริ่มงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับตูฟ่ะ เมื่อเช้าก็ยังไม่เห็นจะมีเรื่องอะไรเลยนี่หว่า
"ก๊ำ พ่อมารับลูกโรงเรียน... ที่เราไปสอบไว้เค้าเรียกตัวลูกแล้วต้องไปมอบตัว และเริ่มเรียนวันนี้เลย"
"เอาดิอะไรกันฟ่ะ" ผมเริ่มนึกในใจ
"เปิดเรียนไปด้วยแล้วเนี้ยะนะ แล้วไงล่ะ จะต้องทำไงต่อละเนี้ยะ บ้านเรากับโรงเรียนก็ไม่ใช่ใกล้ๆ ด้วยจะต้องทำอย่างไรบ้างอ่ะ"
ตกลงผมต้องเดินออกจากห้องเรียนโดยไม่มีโอกาสได้ลาเพื่อนเก่าๆ ที่ได้เล่นทะโมนมาด้วยกันสักคนเลยครับ
เดินมาที่รถของลุงด้วยความงงในชีวิตว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตูต่อไปฟ่ะ
"พ่อ แล้วผมต้องไปพักที่ไหนล่ะ หรือว่าพ่อจะไปส่งผมทุกวัน" ผมถามขึ้นเป็นประโยคแรกเมื่อขึ้นมาอยู่บนรถเรียบร้อย
"อ๋อ แม่กับลุงเค้าจัดการติดต่อหอพักให้เรียบร้อยแล้ว ลูกไปมอบตัวและเริ่มเรียนก่อน"
"แล้วเดี๋ยวตอนเย็นพ่อกับลุงจะไปรับที่โรงเรียน แล้วพาไปส่งที่หอพักต่อเลย" พ่อที่เคารพตอบผมมาราวกับมีแผนการมาแล้วล่วงหน้า
"แล้วเสื้อผ้า ก๊ำยังไม่ได้เตรียมอะไรเลยนะ"
"ไม่เป็นไร แม่เค้าเตรียมไว้ให้ลูก เรียบร้อยแล้วล่ะ เอาไปสักไม่กี่ชุดก่อน เดี๋ยวเสาร์-อาทิตย์นี้พ่อไปรับกลับบ้านแล้วค่อยมาเอาไปเพิ่มก็ได้"
เอาละสิผมเริ่มคิดในใจอีกครั้งอะไรฟ่ะ ไม่ถามสักคำว่าเราคิดไงบ้าง
สงสัยงานนี้คุณนายที่บ้านเตรียมแผนไว้เรียบร้อยแน่ๆ
แล้วชีวิตเด็กหอจะเป็นอย่างไรบ้างอ่ะ ไอ้เราเองก็ไม่เคยออกบ้านมาก่อน
โชคดีเป็นของผมครับที่สมัยนั้นยังไม่มีหนังเรื่อง "เด็กหอ" ไม่งั้นผมคงต้องผวาแน่ๆ
"พ่อครับ แล้วหอที่จะไปพักเนี้ยะ อยู่ที่ไหนเหรอครับ"
"เป็นของมาสเตอร์ที่ลุงกับน้าๆ ของลูกเคยอยู่นะ รู้สึกว่าจะมีพี่เซ้งลูกป้านัทเพื่อนของแม่อยู่ด้วยนะ"
"เหรอครับ" ผมได้แต่รับคำ และนั่งเงียบๆ ไปตลอดทาง
และนั่นเป็นครั้งแรกที่เจ้า Destiny ได้เข้ามาทักทายกับชีวิตของผม
ได้นำทางผมออกมาใช้ชีวิตนอกบ้านเป็นเวลาร่วม 20 ปีนับจากวันนั้น
นำพาให้ผมได้พบกับเพื่อนดีๆ ประสบการณ์ ความรัก ความทรงจำดีๆ อีกมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ
ตามผมมานะครับแล้วผมจะเล่าให้ฟัง