ผู้เขียน หัวข้อ: เรื่องเล่าจากเด็กหอ (อ่าน 43760 ครั้ง)

เปิดหัวเรื่องเอาไว้ตั้งแต่ พฤษภาคม 07, 2008 กระทู้ก็ปาเข้าไปจะ 3 หน้าแล้วก็ยังไม่ได้เริ่มเล่าเรื่องราวสักที
เอาล่ะไหนๆ ก็ไหนแล้วมาเริ่มความตามท้องเรื่องกันดีกว่า ว่าแต่ว่าจะเริ่มจากไหนดีละเนี้ย

เอาเป็นว่าเริ่มจากเย็นวันแรกในความทรงจำที่แสนจะเลือนลางของผมก็แล้วกันครับ
จำได้ว่า เย็นวันนั้นหลังเลิกเรียนในวันแรกในรั้วแดงขาวน้ำเงิน
(ติดตามอ่านเรื่องราวนี้ได้จากกระทู้นี้ครับ http://www.montfort27.com/forum/index.php?topic=352.0)
คุณพ่ออันเป็นที่รักยิ่ง และคุณลุงทีเคารพก็ได้พาได้ซื้อเสื้อผ้าของใช้ที่จำเป็นเบื้องต้นในการดำรงชีวิตเป็นเด็กหอของผม
ย้อนเวลากลับไปนึกแล้วอยากร้องไห้ครับ

ชีวิตที่ไม่เคยออกนอกบ้านมา 9 ปี
ต้องมาใช้ชีวิตนอกบ้านเป็นครั้งแรกด้วยวัยเพียง 9 ขวบ แล้วผมจะทำอย่างไรดีเนี้ยะ

บุญพาหรือวาสนาก็ไม่รู้ครับ โชคดีที่เมื่อไปถึงหอก็ได้พบกับคนบ้านเดียวกัน
พี่ชายที่แสนดีของผมครับ พี่เชียงใหม่ นิคเนมที่ชาวหอเรียกขาน (พี่วรวุฒิ อึ้งจิตรไพศาล ขออภัยที่ต้องเอ่ยนาม)
ไม่ใช่พี่ชายแท้ๆ แต่ก็เหมือนญาติเพราะเป็นลูกชายของเพื่อนคุณนายแม่ขอรับ เฮ้อ...

เด็กดอยโล่งใจ

เก่ง หล่ายดอย

ย่างก้าวแรกที่เข้าสู่หอ

เย็นวันนั้นช่างเป็นอะไรที่สุดบรรยายหรือบรรตาดีครับเนี้ยะ รุ่นของพวกเราถือได้ว่าเป็นรุ่นเกือบเล็กสุดของหอในเวลานั้นเลยก็ว่าได้
น้องนุชของพวกเรามีใครจำ เจ้าโอ๊ก เด็กกำแพงเพชรได้หรือปล่าว เด็ก ป.1 ขี้มูกย้อยตัวอ้วนกลมในสมัยนั้น
เอ...

? ทุกวันนี้เจ้าโอ๊กเป็นไงบ้างหว่า ใครมีข่าวมันบ้างหรือปล่าวครับ นอกเรื่องไปอีกล่ะ

อืม...วันนั้นจำได้ว่าได้กินข้าวเย็นมื้อแรกกับเพื่อนชาวหอด้วยกันด้วยล่ะ
เพื่อนร่วมโต๊ะในวันนั้นจำได้ว่ามีเพื่อนรุ่นเราทุกคนเลย ทั้งโอฬาร ปุ๊ย แล้วก็เจ้าน้อย ที่กลายเป็นรุ่นน้องเราในภายหลัง

กับข้าววันนั้นเฮ้อ...

ไม่อยากจะแซด จากที่เคยอยากกินอะไรได้กินทุกอย่างก็ต้องเป็นว่า
มีอะไรก็กินๆ ไปเหอะอย่าเรื่องมาก

กับ 3 อย่าง 2 จาน น้ำแกง 2 ถ้วยหัวท้าย โต๊ะใต้บรรไดจำได้หรือปล่าวว่ะเสี่ยปุ๊ย

กระเดือกแทบไม่ลง กับชีวิตในวัย 9 ขวบของเด็กหล่ายดอยไกลบ้าน นั่งกินไปแบบงั้นๆ เพราะถ้าไม่กินก็ไม่มีให้กินแล้ว

เมื่อได้เวลาร่ำลาคุณพ่ออันเป็นที่รักยิ่ง และคุณลุงที่เคารพ เมื่อได้เห็นลูก(หลาน) กินข้าวอย่างอิ่มหนำสำราญในสายตาท่าน
ก็จากไปด้วยคำสัญญาว่าเดี๋ยวเย็นวันศุกร์ พ่อจะมารับกลับบ้านนะลูก
น้ำตาลูกผู้ชายตัวน้อยๆ ก็ปริ่มๆ ขอบตาแดงๆ เมื่อเห็นรถของลุงแล่นจากไปพร้อมกับความมืดค่ำที่เข้ามาเยือน
ชีวิตคืนแรกในหอชายล้วนของผมจะเป็นอย่างไรต่อไป....

เก่ง หล่ายดอย

เมื่อความมืดเริ่มมาเยือนใจน้อยๆ ของเด็กหล่ายดอยไกลบ้านก็เริ่มแป่วไปเรื่อยๆ นั่งทำการบ้านไปใจมันก็ลอยนึกถึงทางบ้าน
โชคดีที่มีเพื่อนร่วมชั้นอย่างนายจริงๆ ว่ะปุ๊ยทำให้หายคิดถึงบ้านไปได้เยอะเหมือนกันนะ
จำได้ว่าได้นายกับพี่เชียงใหม่นี่แหละที่เข้ามาชวนคุยแล้วก็ชวนทำนั่นทำนี่จนลืมเวลาและไม่เหงา
เมื่อได้เวลา 21.00 น. มาสเซอร์ก็กดกริ่งเรียกชุมนุม เพื่อให้โอวาทประจำวัน
และแนะนำตัวน้องใหม่ของหอซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้ก็ผมเองนี่แหละคร๊าบ

หลังจากนั้นก็เริ่มสวดมนต์กัน ครั้งแรกก็มั่วๆ ไปตามสูตรจำกันได้หรือปล่าวว่าใครนำ อิ อิ

พี่ชิดชัยไงคร๊าบพี่น้อง

ทำไมตูนึกออกฟ่ะ

?
หลังจากนั้นก็ได้เวลาขึ้นนอนหรือทบทวนตำราเรียนแล้วแต่ว่าใครจะทำอะไร
สำหรับผมเหรอครับก็ต้องนอนก่อนล่ะ เมื่อเดินขึ้นไปที่ชั้นสองก็เข้าสู่ห้องนอน
ไม่ใช่สิต้องเรียกว่าโถงนอนครับ เพราะเป็นห้องโถงกว้างขนาด 12 x 16 เมตร
เตียงเรียงกันไปเป็นตับ (จารย์โกยถ้าเอ็งมีรูปปรากอบมาประดับจะเป็นพระคุณอย่างสูงคร๊าบ)

ในสมัยนั้นต้องถือได้ว่าพ่อแม่ของพวกเราทั้งรุ่นพี่รุ่นน้องนิยมส่งลูกมาเรียนที่มงฟอร์ตเป็นอย่างมากจริงๆ ครับ
ที่นอนมีทั้งเตียงสองชั้นและชั้นเดียว เรียงกันเต็มห้องไปหมด

และด้วยเหตุที่ผมมาเป็นคนสุดท้ายและคนใหม่ที่นอนของผมจึงอยู่กลางทางเดินเลยครับ
เพราะเตียงทุกเตียงเต็มหมดแล้ว ยังมีรุ่นพี่บางคนต้องมานอนกลางทางเดินเหมือนผมอยู่ก่อนหน้าด้วยแล้วเหมือนกัน
แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกับคืนแรกในหอล่ะ เหอะๆ ถ้าไม่ใช่...

เสียง.... ตึง... แล้วก็เว้นไปอีกสักพัก ตึง...
แล้วก็อีก ตึง... แล้วก็ ตึง...
ไปเรื่อยๆ เกือบตลอดทั้งคืน ไม่ใช่เสียงอะไรหรอกครับ
เสียงคนนอนตกเตียงน่ะ....
แล้วเสียงทีว่านี้มันก็มาจาก....

ไอ่กระผมเองแหละคร๊าบ...

ฮือๆๆ จะทำไงได้คนเคยนอนที่นอนกว้างๆ 6 ฟุต แล้วต้องมานอนเตียงเดี่ยว 3 ฟุต กลางทางเดินไม่มีขอบกั้นทังสองข้าง
อยากรู้เหมือนกันว่าใครมันจะไม่นอนตกเตียงมั่ง ไม่อยากจะแซดเลย

korokoso

:x :x :x เด๋วจาไปหารูปมาให้ดูนะพี่น้อง เตียงเล็กรอบเตียงเปรอะ :x :x

เก่ง หล่ายดอย

เหอะๆ ดีครับจารย์ ออกตัวก่อนนะว่าเรื่องนี้ด้นสดๆ ครับ ไม่ได้เขียนเตรียมไว้เหมือนตอน Do you believe in Destiny? นะขอรับ
อาจมีเว้นวรรคเพื่อต้องการเรียบเรียงความคิดและทบทวนความทรงจำอันเลือนลางไปด้วยเน้อ

korokoso

มรึงจำเรื่องได้ขนาดนี้ตรูนับถือเลย เพราะความทรงจำตรูในตอนนั้นมันเหลือไม่ถึง 10 %

เก่ง หล่ายดอย

เหอะๆ สารภาพว่าต้องใช้เวลาเหมือนกันว่ะ ว่าจะด้นสดไปเรื่อยๆ เท่าที่มันจะไหลออกมาได้คร๊าบพี่คร๊าบ

แบบจากหล่ายดอยสู่รั้วแดงขาวน้ำเงิน
เพราะไม่มีเวลาที่จะมานึกไว้ล่วงหน้าแล้วเขียนทิ้งไว้แบบคราวก่อน(ใน Do you believe in Destiny?)คร๊าบ

คราวก่อนมันเรื่องจริงปนเท็จ ลับ ลวง พราง มันก็เลยง่ายหน่อย แต่คราวนี้มันต้องขุดความจำจริงๆ อ่ะนะ

korokoso

ตรงไหนไม่ถูกเด๋วมันก้อมีคนเข้ามาแก้ข่าวเองแหละ