จากหล่ายดอยสู่รั้วแดงขาวน้ำเงิน

[เก่ง หล่ายดอย]

มาเล่าต่อให้ครับ  กับความหลังความทรงจำไม่อยากจำสักเท่าไหร่
แต่เป็นเรื่องตราตรึงในความทรงจำของชาว 605/30 ทุกคน...

การสอบสวนเริ่มขึ้นจากการหาตัวเจ้าของจดหมายก่อน ซึ่งไม่ยากครับ
พิสูจน์ลายมือได้ไม่ยาก เจ้าของจดหมายก็คือ คุณเสรี ครับ
เรื่องคุณเสรีนี่ผมก็มีเรื่องส่วนตัวจะเล่าให้ฟังตอนท้ายๆ อีกทีก็แล้วกันครับ
เมื่อเจ้าของจดหมายรับสารภาพแล้ว ก็ต้องหาตัวคนติด ความสนุกมันกำลังจะเริ่มจากตรงนี้แหละครับ
สารพัดวิธีที่มาสเซอร์จะขุดค้นมาให้พวกเรารับสารภาพ และเนื่องจากวันนั้นเป็นวันฝึก รด. ด้วย
การทรมาณให้รับสารภาพจึงเป็นเรื่องง่าย ทั้ง วิดน้ำ วิดพื้น กลิ้งไปมา
จนพวกเราทั้งเหนื่อยและกระหายน้ำกันเป็นอย่างยิ่ง
ที่นี้จะให้พวกเราสารภาพกันได้อย่างไร ในเมื่อคนติดไม่ได้อยู่ห้อง 5
คนติดก็คือ คุณวีรยุทธ (กบ) 604/30 ที่เป็นญาติกับ คุณเสรี นั้นแหละครับ
บังเอิญว่าทั้งคู่ก็เป็นสมาชิกชาวหอมั่นศิลป์เหมือนกับผมนั่นแหละ (เรื่องคุณกบเป็นคนติดผมมารู้ภายหลังนะครับ)
จดหมายที่ว่าก็เขียนถึงสาวเจ้าที่อยู่หอมั่นศิลป์เหมือนกันแต่อยู่คนละห้องกันนะครับ (ห้องเดียวกับเสี่ยหมอริมดอย + Mr. กระบี่อยู่ที่ใจ และป้าฉัตร์)

ที่นี้ไคล์แม็กซ์ กำลังจะมา ด้วยความเหนื่อยและกระหาย มาสเซอร์ก็ดูเหมือนจะเห็นใจพวกเรา
จึงบอกให้พวกเราคนหนึ่งไปหยิบแก้วน้ำของมาสเซอร์ในห้องพักครู และรองน้ำมาให้เต็มแก้วด้วย...

ด้วยความดีใจพวกเราจึงจิบกันคนละเล็กละน้อย บางคนก็มาก บางคนก็น้อย...
ทีนี้ด้วยแก้วที่เล็ก น้ำก็น้อย มาถึงครึ่งทางน้ำเจ้ากรรมก็ดันหมดแก้ว 

พวกเราก็คิดว่ามาสเซอร์คงใจดีให้ไปเติมน้ำในแก้วใหม่...
แต่...

[อุเทน47]

  โถ ต้องติดตามตอนต่อไป...เมื่อไหร่เนี่ย น้าเก่ง เดี๋ยวนี้เชี่ยวชาญการเขียนบท เหมือนหนังซีรีส์เลยยยยนะ น่าติดตามๆๆๆ
เล่าต่อเลยครับๆๆๆๆๆๆ 

[เก่ง หล่ายดอย]

อุ อุ ขอบคุณน้าเก๋ ที่สนใจติดตาม แต่เพื่อน 605 ผมนี่ดิหายเรียบเลย 
มีแต่อ้ายใหญ่ไข่เป็ดที่เข้ามาอ่าน 
เอ้า...สนองให้น้าเก๋ด้วยการเล่าต่อก็แล้วกันครับ...

เสียงมาสเซอร์ก็แว่วมาว่า...

"ทำไมพวกเธอไม่รักกันเลย เพื่อนคนอื่นๆ ที่อยู่หลังๆ ยังไม่ได้กิน
พวกเขาก็หิวน้ำเหมือนเธอนะ ทำไมไม่รู้จักคิดถึงเพื่อนคนอื่นๆ ด้วย
เอาแบบนี้ก็แล้วกัน... พวกเธอช่วยกันคายน้ำที่กินลงไปคืนออกมาให้เต็มแก้วเหมือนเดิม" 

คราวนี้ความสนุกก็บังเกิดล่ะครับ หิวน้ำก็หิว น้ำลายก็แห้ง แล้วจะทำยังไงให้น้ำมันกลับคืนมาเต็มแก้วได้เหมือนเดิมล่ะหว่า  ?

โอ๊ยๆ ชักไม่ไหว ภาพเก่าๆ เล่นงาน ขอเบรคก่อนได้ป่ะครับ 































































อิ อิ ล้อเล่น เฉลยให้ก็ได้ครับ แต่เป็นกระทู้ถัดไปดีกว่าไหม.... 

ล้อเล่นน่า ล้อเล่น
สารพัดน้ำที่พวกเราช่วยกันคืนออกมาครับ ทั้งน้ำมูก น้ำลาย บางคนก็เป็นเสรด(สะกดถูกหรือปล่าวหว่า)
ช่วยกันทุกน้ำทุกอย่างสุดที่จะพรรณาครับ
เวียนเทียนกันก็หลายรอบอยู่....จนในที่สุด...
น้ำก็กลับคืนเต็มแก้วเหมือนเดิม พร้อมฟองฟอดเหมือนเบียร์ แต่สีนี่...
ยังครับความสนุกจะเริ่มจากนี้ไปล่ะครับ...

คำสั่งต่อมาของมาสเซอร์ก็คือ....... 

[thisis_ayre]

แหวะ 

สงสัยว่ามาสเซอร์เก็บแก้วนั้นไว้ หรือว่าทิ้งไปเลย   

มีใครไม่สบายหลังงานนี้ มั่งไหมเนี่ย

[เก่ง หล่ายดอย]

เอ้า...แม่หญิงแอ้ เข้ามาแจมก็ต่อให้จบตอนนี้ไปเลยก็แล้วกันครับ
ส่วนแก้วที่ว่าเดี๋ยวมีคำตอบตอนท้ายเรื่องครับ


..."นี่ไงน้ำแก้วใหม่สำหรับพวกเธอทุกคน แบ่งกันกินให้หมดนะ"  -02

คำถามแรกที่โพล่งออกมาคือ "มาสเซอร์ครับ..."
แต่ไม่ทันได้จบคำถาม "ปฏิบัติและให้หมดในรอบเดียวครบทุกคน" คือคำตอบสุดท้ายครับ...
คงเดาได้นะครับว่าอะไรตามมา... 

แต่ครั้งนั้นเป็นการพิสูจน์จิตใจของเพื่อนหลายคนได้ดีทีเดียวครับ
เพื่อนผู้เสียสละบางคนได้ยอมดื่มเป็นจำนวนมาก 
แต่มีอยู่ 2-3 คนที่ไม่ได้อยู่ร่วมดื่ม... สาเหตุอะไร ใครบ้างผมไม่ขอพูดถึงนะครับ (ผมจำได้ครับ)
ในจำนวนเพื่อนที่ดื่มไปเยอะมากๆ ต้องยกนิ้วให้ สำเร็จ ศิริ เจ้าพ่อของพวกเรา เสียดายที่เพื่อนมาด่วนจากพวกเราไปก่อน  :cheer2:
คนต่อมาคือ บักน่อง หรือ พี่น่อง โสภณ ยศพันธ์ในปัจจุบัน ท่านประธาน พี่ใหญ่ไข่เป็ดด้วย ขออภัยที่อาจตกหล่นเพื่อนคนอื่นๆ อีก
ที่เหลือก็คนละเล็กละน้อย จนหมดแก้วในที่สุด
ผมประทับใจในเพื่อนทุกคนที่ร่วมชะตากรรมกันมากๆ ครับ 

อยากบอกพวกเราทุกคนที่ร่วมชะตากรรมกันในวันนั้นว่า พวกนายทุกคนแน่มากเพื่อน

ส่วนแก้วนะหรือครับ มาสเซอร์ให้เอาไปล้าง และเก็บไว้ที่โต๊ะมาสเซอร์เหมือนเดิม
และไม่มีใครไม่สบายหลังจากเหตุการณ์นี้ครับ ทุกคนสบายดีครับ

ส่วนเรื่องหาตัวคนผิด ผลก็คือ ไม่ได้ครับ และเหตุการณ์ไม่ได้จบลงเพียงเท่านี้
ยังมาเรื่องต่อเนื่องอีก จนเมื่อขึ้น ม.5 และ ม.6 พวกเราหลายคนถูกหมายหัวว่าเป็นพวกนอกคอกและแหกกฏ
เรื่องนี้ผมได้รับทราบภายหลังจาก มาสเซอร์ประจำชั้นของพวกเราตอน ม.5 และ ม.6 อีกทีครับ
เหตุการณ์ต่อเนื่องนั้นเดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟังอีกที ตอนนี้ขอไปอาบน้ำแล้ว ดูเป็ดแดงย่างเกลือ จิ้มเบียร์ช้าง ก่อนคร๊าบพี่น้อง 

[อุเทน47]

เคยแต่ดื่มเบียร์แกล้มเสลด ไอ่เฮียตี้แบบไม่รู้ตัว หนูไม่ได้ตั้งใจกิน หนูไม่ได้ตั้งใจกิ้นนนนนน 
ถ้าเจอแบบนี้ก็คง...
แหวะ....
เหมือนแอ้ล่ะวะ น้าเก่ง
605...ทำไปด้ายยยยยย 

[korokoso]

 001 รับไม่ด้ายยยยยยย

[Poramet]

มาสเซอร์เปิ้นเป๋นทหารเก่า แนวทางของเปิ้นจะเป๋นแนวทหาร ผม,ออด,กิ๊,มี่ หรือฉายาขณะนั้น ป็อก,หลอ,หยิก,ย่อย จะฮู้ดี
เพราะหมู่ผมเกยไปอยู่ในความดูแลของเปิ้นในห้องขนาด 3*5ม.ล้อมรอบด้วยเหล็กดัดต๋อนเทอม2เกือบทั้งเทอม

[Chat601]

แทนที่จะสามัคคีกันดื่ม ทำไมตอนนั้นไม่สามัคคีกันบอกไปว่า "บอยไม่ดื่ม" 
ผ่อลอมาสเซอร์จะว่าจะใด
รุ่นเฮานี่กลั๋วครูบาอาจ๋ารย์เนาะ เป๋นบ่าเดี่ยวท่าจะบ่ได้แล้ว

[เก่ง หล่ายดอย]

อู้งานไป 2 วันกลับมาต่อให้เรื่องเหตุการณ์ต่อเนื่องจากน้ำสาบาน
ขอบคุณที่ติดตามเรื่องราว และร่วมแสดงความคิดเห็นกันครับ



หลังจากที่หาตัวคนติดจดหมายไม่ได้ และเหตุดังกล่าวทำท่าจะบานปลาย
เนื่องจากว่ามาสเซอร์ คงจะรู้ว่าพวกเราไม่ได้ทำแน่ๆ มาสเซอร์จึงจัดประชุมนอกรอบกับพวกเราทั้งหมด
โดยอ้างว่าเพื่อเป็นการปรับปรุง และแสดงความคิดเห็นต่างๆ ว่าอยากให้มีการปรับปรุงแก้ไขเรื่องใดๆ กันบ้างในห้อง
(ส่วนตัวผมคิดว่าเป็นการแก้เก้อของมาสเซอร์มากกว่าครับ)
ครั้งนั้นเป็นการแสดงความคิดเห็นที่ว่าดุเดือดที่สุดนะครับ จากพวกเราแทบทุกคน
เพราะความไม่พอใจในเหตุการณ์ ก่อนหน้านี้ ผมเองก็ได้แสดงความคิดเห็นไปหลายอย่างหนัก ก็หลายข้ออยู่
จนมาสเซอร์เองก็คงไม่คิดว่าพวกเราจะไม่พอใจกันมาก
เรื่องนี้มาสเซอร์เรียกรายการนี้ว่า มาเปิดใจกันนะ แต่จริงๆ แล้วมันมีเบื้องหลังแอบแฝงที่พวกเราไม่รู้ตัวอยู่ครับ
บทสรุปทั้งหมดมาเฉลยตอน ม.5 และ ม.6 ครับ
ครูประจำชั้น ม.5 และ ม.6 บอกกับผม ไม่ทราบว่าเพื่อนคนอื่นได้รู้ข้อมูลนี้เหมือนกันหรือปล่าว
ว่างานนี้พวกเราถูกหลอกครับ มาสเซอร์ทำบันทึกถึงครูประจำชั้นรุ่นถัดไปของพวกเรา
โดยมาร์กชื่อพวกที่แสดงความคิดเห็นกันในวันนั้นทุกคน ว่าเป็นพวกนอกคอกหัวรุนแรงครับ 
โดยเฉพาะผมเองโดยหมายหัวมากสุด เพราะวันนั้นคิดว่าเป็นเรื่องเปิดใจจริงๆ เลยอัดเรื่องแรงๆ ไปหลายเรื่องครับ
 
จำได้ว่ามาสเซอร์โถ(ครูประจำชั้น ม.6) และครูปทุมรัตน์ (ครูประจำชั้น ม.5) เคยเรียกผมไปคุย และบอกกับผมว่า
ผมถูกมาสเซอร์ยุทธพงษ์ ทำบันทึกต่อเนื่องถึงมาสเซอร์และครูว่าเป็นคนหัวรุนแรงครับ 

[thisis_ayre]

วุ้่ย เหมือนอ่านนิยายเลยวุ้ย  แล้วทั่นนักเขียนก็ชอบทิ้งท้ายไว้ให้อยากอ่านต่อ  ทั่นเก่ง รีบกลับมาเขียนต่อให้จบเร็ว

สงสัยจังว่าการที่ถูกหมายหัวแบบนี้ มีผลต่อการใช้ชีวิตในโรงเรียนตอนนั้นอย่างไร

เรื่องถ่มน้ำลายใส่แก้วเนี่ย เราได้ยินจากปากเพื่อนห้องห้า  แต่เค้าไม่ได้บอกว่า แก้วมันไม่ได้ถูกวนแค่รอบเดียว แต่มีการวนแก้วรอบที่สองด้วย  เฮ้อ  ขอไปอ้วกก่อนน้า.....

[Yai P5/6]

ตอนนั้นไอ้โสมันเปงหัวหน้าห้อง
มานบอกว่า
จบแค่นี้เหอะ
ม่ายงั้น
ชิ...หายแน่
............
เพิ่งกินข้าวเช้ามาด้วยดิ
 

[เก่ง หล่ายดอย]

จะพยายามต่อให้จบก่อนครบรอบขวบปีเวปปีที่ 3 ครับ
เรื่องการถูกหมายหัวมีผลต่อการใช้ชีวิตในโรงเรียนมั๊ยนั้น
ขอตอบว่ามีน้อยครับ ผมว่าพวกเราโชคดีที่ทั้งครูและมาสเซอร์ท่านดูความประพฤติของเราในแต่ละช่วงชั้นนะครับ
จำได้ว่าหลังจากที่ถูกเรียกไปคุยด้วยทั้ง ครูปทุมรัตน์ และมาสเซอร์โถ ท่านชมพวกเรานะครับ
สำหรับผมนั้นท่านบอกสั้นๆ ว่า เท่าที่ครูดูเธอก็ไม่ได้เป็นแบบบันทึกที่ว่านี่นา


ป.ล. เรื่องเล่าจะพยายามเล่าให้จบและต่อเนื่องครับ แต่ภาระกิจรัดตัวจริงๆ ครับช่วงนี้
ว่างก็แต่ช่วงค่ำๆ บางทีก็ต้องใช้เวลาเคาะความทรงจำในช่วงนั้นด้วยอ่ะครับแม่หญิงแอ้

ตอนต่อไปเป็นเรื่องของ เด็กหล่ายดอยกับ สาวผมบ๊อบเสื้อไหมพรมสีชมพู ดีมั๊ยครับ 
ว่าแต่ว่าชักจะเขินๆ อ่ะ  เจ้าตัวเค้ามาสมัครสมาชิกด้วยแล้วอ่ะ 
เธอจะเข้ามาอ่านมั๊ย แล้วเธอจะจำเด็กหล่ายดอยคนนี้ได้หรือปล่าวหว่า 

[Yai P5/6]

ทำไมมึงถนัดแต่เรื่องชวนอ้วกวะเก่ง
 

[เก่ง หล่ายดอย]

มันน่าอ๊วกตรงไหนฟ่ะ 
ไอ้คุณมรึงนี่ก็ ทำมาด้วยกัน กินมาด้วยกัน
ใครใช้ให้ตอนที่มาสเซอร์ให้กินน้ำรอบแรก แมม่มแดกซะหมดแก้วอ่ะ
ไม่งั้นคงไม่ต้องมีความประทับใจแบบแปลกๆ หรอกน่า
 

[Yai P5/6]

ป่าวๆ
เรื่องน้ำแก้วนั้นน่ะโอเคเพื่อน
จริงใจอยู่แล้ว(งก)
...........
กูหมายถึง
"เด็กหล่ายดอยกับความรู้สึกดีๆ ที่มีให้สาวผมบ๊อบเสื้อไหมพรมสีชมพู"
จะอ้วก
 

[เก่ง หล่ายดอย]

เดี๋ยวกูเปลี่ยนเรื่องใหม่ก็ได้
ความรู้สีกของเด็กหล่ายดอย ที่สนใจสาวเจ้า แต่สาวเจ้าไม่สนดีป่ะ 

แม่มม เปลี่ยนเรื่องให้ก็ได้ฟ่ะ 
เฮ้อ... ป๊อดว่ะ ไม่แน่ใจว่าจะเล่าดีป่ะอ่ะ
ขอเวลาตั้งสติและทำใจก่อนอ่ะ

[thisis_ayre]

เล่า เล่า เล่า  น้า เก่ง น้า...

เหมือนติดนิยายเลยเรา 

ใครหวา???   

[เก่ง หล่ายดอย]

ครับ เล่าไปป๊อดไปจะเป็นไรไปเนอะ กลัวเดี๋ยวมีคนมาอ๊วกอีกอ่ะ 
ก่อนอื่นขอปูพื้นเรื่องก่อนที่จะเข้าเรื่องก่อน อ่ะยังไงหว่า  ?
คือว่าเรื่องมันเริ่มต้นที่ว่า ขอท้าวความไปที่หลังจากสลับห้องสร้างห้องใหม่ในชั้น ม.4
ทีนี้มันก็มีทั้งหญิงและชายปะปนกัน คละเคล้ากันไปอย่างที่รู้ๆ กันนะ
แล้วบังเอิญว่าผมเองก็ได้มาอยู่ห้อง 5 มีเพื่อนจาก 302/27 มาอยู่ด้วยกันก็มากพอดู
ทั้งทีกระจายไปยังห้องอื่นๆ อีกก็หลายอยู่ ในกลุ่มห้อง 5 ด้วยกันที่สนิทมากๆ ก็มี เอกราช คาน
แรกๆ ก็ไปไหนด้วยกันสองหน่อ ต่อมาก็มีคุณมิ้งค์จาก 304/27 และคุณใหญ่ ไข่เป็ด 304/27 เช่นกันเข้ามาร่วมแจม
ดังภาพนี้

[เก่ง หล่ายดอย]

เรื่องราวต่อมาก็คือว่า พวกเราทั้งสี่ครองรักกันอย่างหวานซึ้ง 


















เอ้ย...ไม่ใช่ ไม่ใช่ คือว่าด้วยความที่ผ่านจากโรงเรียนชายล้วนมาตลอด
ทีนี้เมื่อมาเจอสาวๆ เข้าความรู้สึกแปลกๆ ก็เริ่มต้นขึ้น แล้วความบังเอิญก็คือว่า...
ผม เอกราช และคุณมิ้งค์ ก็มาชอบมองๆ สาวคนเดียวกัน
แล้วใหญ่ ตอนนั้นคุณท่านแหล่ใครว้า... ปิดเงียบไม่รู้เลยอ่ะ 
อ้าว... ไม่ใช่ ไม่ใช่อีกแหละ เฮ้อ...ป๊อดจริงๆ นะเนี๊ยะ
เรียบเรียงความคิดไม่ถูกเลย

เอาใหม่ครับ เริ่มใหม่ เรื่องมันเริ่มจากคุณมิ้งค์ และคุณเอกราช ก็ไปตกหลุมรัก เอ้ย แอบๆ ปลื้มสาวห้องเดียวกันที่ไม่ใช่ห้อง 5
เอ...จะเผาเพื่อนหรือว่าเล่าเรื่องตัวเองกันแน่หว่า...ชักสับสนแล้ว 

สิ่งเดียวกันก็เริ่มจะเกิดขึ้นกับผม เมื่อวันหนึ่งในฤดูหนาวมาถึง
วันที่ผมเดินตามหาเพื่อนร่วมก๊วนที่ทอดทิ้งผมเอาไว้ 
แต่เป็นวันที่ผมได้พบกับสาวน้อยผมบ๊อบในเสื้อกันหนาวสีชมพู 
ที่เดินสวนทางกับผม มาพร้อมกับรอยยิ้มทักทาย 
สิ่งที่เกิดขึ้นมันจะเรียกได้ว่าเป็น first impression ได้หรือปล่าวนะ 

ยอมให้ใหญ่อ๊วกอีกรอบก็ได้ว่ะ 

จนเมื่อเธอเดินผ่านเลยไป แว๊บแรกที่คิดขึ้นมารุ่นเดียวกันแน่ๆ แต่เธออยู่ห้องไหนกันล่ะ...


ใหญ่ขอร้องถึงตรงนี้ถ้าคุณท่านนึกออกว่าเป็นใครอย่าเพิ่งเฉลยเน้อ  -01